دعا چیست؟(یاداشت روزانه من)

دعا در هر کشوری  فرهنگ  خاص خود را می طلبد و با ابتکار و اندیشه و سبک وسیاقی متنوع انجام می گردد اما دعا زمانی اجابت می شود که در شرایط آماده و پویا و اخلاص گونه انجام شود چون دعا همچون غذاخوردن است  اگر غذا پیش از خوردن  کنترل نشود و یا سالم نباشد انسان بیمار می شود و مجبور به درمان.

 نیایش نیز غذای روح است تا زمانی که روح از بیماریهای برخواسته از درون پاک نشود و براصل پیشگیری بهتر است از درمان است  عمل نکند مسلما آسیب می بیند وراه جلوگیری همه این بیماریهای درونی و بیرونی دعاست اما چگونه؟

 بر این اساس ، دعا زمانی اجابت می شود که پیش شرط آن رعایت شده باشد این شرط ها برای همه انسانها عاشق خداوند مساوی است  بزرگ و کوچک ندارد اینکه همه خلافها را مرتکیب شویم بعد التماس کنیم به نظر می رسد کمی با عقل جور در نیاد.

دعا یعنی  حق الناس را رعایت کردن

دروغ نگفتن

دزدی  واختلاس نکردن

قانون شهروندی را زیر پا نگذاشتن

دست ضیعف رابا اخلاص گرفتن

بهداشت عمومی در جامعه را رعایت کردن

در زندگی خصوصی مردم سرک نکشیدن

نان کسی را آجر نکردن

نان سالم سر سفره خود بردن

فرایض دینی را در خلوت دل گفتن

به زبان حق سخن گفتن و عدالت رارعایت کردن

به پدر ومادر خود نیکی کردن

در دین تظاهرو فریبکاری نکردن

فرقی بین اقوام مختلف  قایل نشدن

طبیعت زیبا را زیبا حفظ کردن

عوام فریبی نکردن

چشم را پاک نگهداشتن

حقیقت را گفتن و مصلحت اندیشی نکردن

وجدان خود را قاضی کردن وقاضی خوب بودن

فرزندان خود را درست تربیت کردن

ظواهر تمیزداشتن وپاکی را پا س داشتن

هیچ کس را مطلق نکردن وخدا را مد نظر قرار دادن

آسمان و زمین را با تفکر دیدن واندیشیدن

احترام بزرگترها را تحت هر شرایطی  نگهداشتن

افکار خود را با نشانه های هستی خداوند جلا دادن

نعمات خداوندی را تحت هر شرایطی به هدر ندادن

شرافت و مردانگی و وجدان داشتن

 از صمیم قلب مردم را دوست داشتن

دانش روز را اموختن وبه دیگران انتقال دادن

به خود رجوع کردن وخویشتن را شناختن

به سرزمینش خویش عشق ورزیدن

خود را بزرگ ندیدن ومغرور نبودن

خدا را در هرکون ومکان دیدن وخود را یافتن 

مخا لف خود را دوست داشتن

با عمل خود سپاس گفتن و با سخن خویش راز گفتن

وقتی همه موارد بالا را رعایت کردی و خود را از بدیها جدا و به خوبیها یش وصل کردی، انوقت با دلی ما لامال از عشق به دعا برخیز وشکرگذار خداوند بزرگ باش که توانستی بیش از اینکه دعا کنی ، عمل کنی و بیش از اینکه عمل کنی، فکرکنی وبیش از اینکه فکر کنی به عاقبت کار بیاندیشی وتا انجا خود واقعی را نزدیک کنی که بتوانی به درستی و با اخلاص فریاد بزنی، سپاس خداوند را که این همه لطف و کرامت به من عطا کرد تا از مسیر واقعی او جدا نشوم و همچون کوه استوار و پا بر جا در همه ابعاد انسانی والهی گام بردارم .