فساد تاریخی 82 هزار میلیاردی بانک ها در طول تاریخ کشورمان و عدم افشای نام انها!؟
اعتماد
یادداشت: «فساد تاریخی بانکی»؛ محمدصادق جنان‌صفت
در شرایطی که پول مردم توسط دستورات دولتی حراج می‌شود و قیمت واقعی آن
دریافت نمی‌شود، معلوم است که قدرتمندان و کسانی که به مدیران شبکه بانکی
نزدیک‌ترند و به هر دلیل دست‌شان به پول مردم می‌رسد به این پول‌ها می‌رسند
و از پرداخت آن اجتناب می‌کنند. برای آشنایی بیشتر کافی است به عینیت توجه
کنیم. نرخ سود بانکی برای سپرده‌گذاران در سال 1391 که توسط رییس دولت وقت
و با دستور اکید کاهش پیدا کرده بود حدود 12درصد برای یک سال بود. در همان
سال نرخ تورم 40 درصد بود. تفاوت میان نرخ سود سپرده 12درصد تا 40درصد به
معنای سود 230درصدی برای کسانی است که به سپرده‌های ارزان مردم دسترسی
داشتند. این گیرندگان پول، نیک می‌دانستند که اگر جریمه دیرکرد 10درصدی هم
شامل آنها شود، در سال 1392 که نرخ تورم 32درصد بوده است، باز هم سود
می‌برند. در این فضا و محاسبات و در شرایطی که بانک‌ها نمی‌توانستند از
دستورات دولت سرپیچی کنند انوع فساد پدیدار می‌شود. یک فساد این است که
بدهکاران بانکی پول مردم را پس نمی‌دهند و با آن پول فعالیت‌های اقتصادی
می‌کنند. یک فساد این است که برخی وسوسه‌ها را به جان مدیران بانکی
می‌ریزند و دست و دل آنها را برای عدول از قانون می‌لرزانند و فساد سوم این
است که جرات افشاگری کامل از حکومت را می‌گیرند. عدم افشای کامل نام و شرح
فساد 82هزارمیلیاردتومانی از طرف هر نهادی که باشد جرات بدهکاران را بیشتر
می‌کند و دستمایه بازی‌های سیاسی می‌شود. فساد بانکی را باید از ریشه
خشکاند و آن لغو همه دستورات اداری و آزادسازی فعالیت‌های بانکی و نرخ سود
است.