طرح استانی شدن انتخابات مجلس شورای اسلامی، در صورت تصویب، معایب و مزایایی را با خود به همراه خواهد داشت. حد نصاب ١٥درصد آرای ماخوذه حوزه استانی برای انتخاب شدن به نمایندگی، جای بحث و نظر دارد. حال اگر افرادی باشند که بیش از ١٥ درصد آرا را به دست آورده باشند اما در سطح استان به حد نصاب تعداد نمایندگان رسیده باشیم موضوع ١٥ درصد منتفی است. یعنی واجدین بیشترین آرا در سطح استان به مجلس راه خواهند یافت. معایب این طرح با توجه به گستردگی استان ها و با تکیه بر اینکه یک فرد باید فعالیت انتخاباتی زیادی داشته باشد تا بتواند در یک حوزه خود را معرفی کند، کاملامشهود است. افرادی که در حوزه انتخابیه محدود شهرستان ها شناخته شده هستند، در کل استان این گونه نیستند و نمی توانند به مجلس راه یابند. تهران را در نظر می گیریم. استانی با چند شهر کوچک. طبیعی است کسانی که تا امروز در یکی از شهرستان های تابعه این استان به راحتی اکثریت آرای مردمی را کسب می کردند. دیگر نمی توانند در کل استان تهران با توجه به معروف بودن دیگر کاندیداها رای لازمه را کسب کنند. بنابراین حوزه های انتخابیه کوچک و افراد شناخته شده محلی دیگر قادر نخواهند بود در سطح استان به کسب آرای رای دهندگان موفق شوند.
برگزاری این گونه انتخابات صرفا کاندیدای شهرهای بزرگ را به مجلس خواهد فرستاد.
این نوع انتخابات هرچند در کشورهایی که دارای حزب فراگیر هستند با تکیه بر اینکه احزاب تبلیغات انتخاباتی را برعهده دارند نتیجه مثبتی دارد اما در کشور ما که فاقد حزب فعال است چگونه می توان توقع داشت فرد در محله کوچکی بتواند در مقابل هزینه میلیونی کاندیدای شهرهای بزرگ خود را معرفی کند؟