کره‌جنوبی
با ٩٨ هزار و ٤٨٤ کیلومتر مربع وسعت (صدوسومین کشور جهان) در نیمکره‌شرقی
در شرق قاره آسیا در کنار دریای زرد (در مغرب) ژاپن (در مشرق) و چین‌شرقی
(درجنوب) و در همسایگی کشور کره‌شمالی در شمال واقع شده است. کره‌جنوبی
کشوری نیمه‌کوهستانی بوده و ارتفاعات آن عمدتا در نواحی مرکزی و شمال‌شرقی
واقع شده‌اند (ازجمله کوه‌های تیسماک). کره دارای جزیره‌های فراوانی بوده و
جنگل‌ها در آن وسعت زیادی دارند. آب‌وهوای آن گرم و مرطوب و پرباران است.
کره‌جنوبی دومین رشد سریع اقتصادی دنیا در ۴دهه اخیر را دارا است. این
پیشرفت قابل‌توجه که کره‌جنوبی را در کمتر از نیم‌قرن بدل به کشوری پیشرفته
و ثروتمند کرد، اغلب معجزه رودخانه هان نامیده می‌شود و در مجامع
بین‌المللی صفت ببر آسیا را برای این کشور به ارمغان آورده‌است. امروزه
اقتصاد موفق کره‌جنوبی الگویی برای بسیاری از کشورهای درحال‌توسعه است.
کره‌جنوبی اکنون دارای اقتصاد توسعه‌یافته چندین‌هزار میلیارد دلاری و یکی
از اعضای سازمان همکاری و توسعه اقتصادی OECD است و توسط بانک جهانی جزو
اقتصادهای با درآمد بالا و از دیدگاه صندوق بین‌الملی پول IMF به‌عنوان
یکی از اقتصادهای پیشرفته طبقه‌بندی شده است و در همین راستا سئول، پایتخت
این کشور یکی از ١٠شهر برجسته اقتصادی و مالی جهان است. کره‌جنوبی به‌رغم
کمبود منابع‌طبیعی و دارا بودن کمترین مساحت در میان کشورهای گروهG ۲۰
به‌عنوان یکی از اقتصادهای نیرومند دنیا تلقی می‌شود. اقتصاد کره‌جنوبی،
چهارمین اقتصاد بزرگ آسیا و سیزدهمین در دنیاست. همانند آلمان‌غربی و ژاپن،
صنعتی‌سازی سریع از دهه ۱۹۶۰ کره‌جنوبی را به یکی از بزرگترین کشورهای
صادر‌کننده در جهان تبدیل کرد. این کشور هفتمین شریک بزرگ تجاری آمریکاست.
کره‌جنوبی دومین میزان ذخایر ارزی را در میان کشورهای توسعه‌یافته و همچنین
ششمین ذخایر ارزهای خارجی را در جهان داراست. با وجود دارا بودن وضع
توسعه‌یافته، کره‌جنوبی حرکت خود را به‌سوی رشد اقتصادی سریع همراه با
بالاترین میزان تولید ناخالص ملی، صادرات و تولیدات صنعتی در جهان
توسعه‌یافته ادامه می‌دهد.
در سال ۲۰۰۸ سئول به‌عنوان ششمین شهر پرقدرت اقتصادی دنیا شناخته شد که
کمپانی‌های عظیمی نظیر ال‌جی، سامسونگ، هیوندای، کیا و… در این شهر واقع
شده‌اند.
در این‌جا به اختصار مشخصات منحصربه‌فرد شهر سئول معرفی می‌شوند:
۱- یکی از ۱۰ شهر برتر دنیا از منظر «شاخص شهر‌های جهانی»
۲- یکی از ۱۰ مرکز تجاری و مال برتر دنیا
۳- ششمین شهر پر قدرت اقتصادی دنیا
۴- اولین شهر دارای مجموعه فناوری اطلاعات (IT complex) در دنیا
۵- اولین شهر دارنده DMB، تلویزیون‌های موبایلی، WiBro و اینترنت پر سرعت موبایل در دنیا
۶- دارنده سومین مترو در دنیا از نظر تعداد مسافر جابه‌جا شده در‌سال (بالغ بر ۲۰۰میلیون مسافر)
۷- دارنده عنوان «بهترین فرودگاه جهان» از نظر «سازمان‌بین‌المللی فرودگاه‌ها»
۸- دارنده عنوان «بهترین پایتخت طراحی شده در سال ۲۰۱۰» از نظر «سازمان بین‌المللی مجتمع‌ها و طراحی صنعتی»
در سال ۱۳۵۱ این شهر پیمان خواهرخواندگی را با شهر تهران امضا کردند که
به‌موجب آن یک خیابان در تهران به نام «سئول» و یک خیابان در سئول به نام
«تهران» نام‌گذاری شده است. خیابان «تهران» در سئول یکی از مراکز مهم تجاری
و سیاسی کشور کره‌جنوبی است که دفتر مرکزی شرکت‌های عظیمی همچون ال‌جی و
سامسونگ در این خیابان واقع شده است.
در شهر سئول ۳۸ دانشگاه و مرکز آموزش‌عالی وجود دارد که همگی از مراکز بسیار معتبر دانشگاهی در کره‌جنوبی و حتی دنیا است.
زندگی در کره‌جنوبی از نگاه ایرانی
مردم کره در کل آدم‌های میهن‌پرستی هستند. تفاوت‌ها را از همان بدو ورود به
خاک این کشور می‌شود به‌وضوح مشاهده کرد؛ تقریبا بیشتر اجناس فروشگاه‌ها
کره‌ای است، کمتر کسی به زبان دیگری حرف می‌زند و جالب این‌جاست که در شهر
بزرگی مثل اینچئون، تابلوهای راهنمایی در سطح شهر نوشته دیگری به غیر از
نوشته کره‌ای ندارد. البته این حس را تا قبل از این‌که با آنها برخورد
نداشته باشید، چندان متوجه نمی‌شوید. فلسفه کره‌ای‌ها این است؛ آنها عرق
ملی دارند و برای حمایت از کشورشان باید هرکاری انجام دهند. آنها مردمی
هستند با عقاید خاص، به سرسختی همسایگان شمالی، پایبند به سنت‌ها و باز در
اجرای سیاست‌ها. فرهنگی که توانسته در ۵۰سال گذشته این امپراتوری پیر شرق
دور را به قدرتی در اقتصاد دنیا تبدیل کند.
از زمان ورود به اینچئون تقریبا هیچ خودرویی به‌غیر از خودروهای ساخت
شرکت‌های خودروسازی هیوندا و کیاموتورز در سطح شهر به‌چشم نمی‌خورد. البته
خودروسازهای کشورهای بزرگ در این شهر نمایندگی دارند اما سرشان خلوت‌تر از
آن است که فکرش را بکنید.
«کره‌ای جنس کره‌ای بخر»؛ این فرهنگ غالبشان است. چیزی که باورش دارند.
شاید خیلی از آنها وضع مالی مناسبی داشته باشند اما در خیابان‌هایشان کمتر
می‌بینید که کسی سوار بنز یا بی‌ام‌دبلیو شده باشد. «لی» یکی از مردم
این‌جاست. یک مهندس ساختمان که برای تماشای مسابقه‌های شنا به ورزشگاه آمده
و گالکسی سری پنجش را در دست دارد تا مدام از خود و همراهش سلفی بگیرد. او
که خودرواش هم محصول کارخانه کیاست، می‌گوید: «معمولا آدم‌های سیاسی و
شخصیت‌ها سوار خودروهای لاکچری خارجی می‌شوند.» کره‌ای‌ها حتی خودروهای
سنگین را هم خودشان تولید می‌کنند و شرکت‌هایی مثل هیوندا و دوو وظیفه
تولید این خودرو‌ها را برعهده دارند؛ «وقتی خودمان می‌توانیم چیزی را تولید
کنیم چرا باید برای مشابه خارجی‌اش پول بدهیم؟ تولیدات کشور من همه‌دنیا
را گرفته‌اند.»
اما این تمام ماجرا نیست. حس میهن‌پرستی آنها به این‌جا ختم نمی‌شود. در
اینچئون رستوران‌های معروف جهان هم شعبه دارند اما مشتریانشان بیشتر
خارجی‌ها هستند و کره‌ای‌ها سعی می‌کنند در رستوران‌های خودشان که فضای
متفاوتی دارند و در بعضی از آنها باید روی زمین بنشینند، غذا بخورند. بخشی
از این اتفاق به سلیقه غذایی این مردم مربوط است اما بخش اصلی‌اش برمی‌گردد
به پولی که نباید از مرزهایشان خارج شود.
آنها که دو غول بزرگ تولیدکننده تلفن همراه در کشورشان دارند، تقریبا بعید
است به غیر از گوشی‌های سامسونگ و ال‌جی از گوشی‌های دیگری استفاده کنند.
وقتی از آنها سوال می‌کنی که مثلا چرا تلفن همراه شما آیفون نیست،
واکنش‌های متفاوتی نشان می‌دهند. «هیون می» که در شهر اینچئون از کارمندان
برگزارکننده مسابقه‌ها است در این‌باره می‌گوید: «این‌جا همه محصولاتی را
که تولید خودمان است، استفاده می‌کنند. البته سامسونگ بیشتر. امکاناتی که
آنها به ما می‌دهند، سازگار با محیط خودمان است، ارزان‌تر است و کارآیی‌های
بیشتری دارد.»
درحالی‌که تب آیفون دنیا را تسخیر کرده، کره‌ای‌ها اسمارت‌فون داخلی را به
هر چیزی ترجیح می‌دهند: «خیلی از مردم جهان هم می‌گویند که گوشی‌های کره‌ای
بهترین هستند و بیشتر مردم جهان هم از محصولات سامسونگ استفاده می‌کنند.
ما در کره جنس کره‌ای می‌خریم چون هم محصولات خوبی دارد و هم هزینه‌ای که
می‌کنیم برای کشور خودمان است. پولمان هم صرف پیشرفت کشور خودمان می‌شود.»
پیداکردن کره‌ای آیفون‌دار خیلی کار ساده‌ای نیست اما «کیم‌هایکو» یکی از
استثناهاست: «آیفون من هدیه است. خودم نخریده‌ام اما گوشی خوبی است. با این
حال در کره مردم ترجیح می‌دهند تلفن‌های ساخت کشور خودشان را استفاده
کنند. آنها با این کار راحت‌تر هستند. محصولات ما اگر چیز بیشتری از سایر
محصولات نداشته باشد، کمتر از این گوشی‌ها نیست.»
این میل به پیشرفت ملی در وجودشان ریشه دوانده و مرزهایشان به‌روی دنیا باز
است و برای نشان دادن خودشان و تأکید بر اعتقادات‌شان نیازی به بستن مرزها
یا در افتادن با بقیه دنیا ندارند. آنها در زندگی شخصی بسیار مقتصد و بسته
عمل می‌کنند و در سطح اجتماع و سیاست‌های حکومتی لیبرال‌اند، شاید درست
برعکس همسایه‌های شمالی‌شان!