منافع ملی ، کجای زندگی ما است ؟
رضا بژکول روزنامه نگار
irranews@
هر روز در کشور بحث ها بر محور سیاست و سیاسیون می چرخد واینکه کی خوب است وکی بد ،اما معلوم نیست این بحث ها بر اساس چه معیاری و برای چه روندی یکار گرفته می شود ،اگر به جای صرف این همه وقت برای این بحث ها کمی تفکر وبه راه حل ها می اندشیدیم تا برای کشور کاری انجام دهیم ،شاید معضل اصلی را شناسایی و در رفع آن اقدام می کردیم و چندین سال جلوتر از زمان فعلی قرار داشتیم.
کشور ما در شرایط بحران فزاینده قرار دارد اما هنوز به دنبال موضوعات فرعی با همدیگر جدل می کنیم ،این هم از کارهای عجیب روزگار ما است ،با این همه مشکلات که هر روز نیز به آن تلنبار می شود (علیرغم اینکه تلاش های هم صورت می گیرد) باز از تاریخ درس نمی گیریم .آیا بهتر نیست به جای صرف ساعت ها و روزها به مسایلی چون تایید و یا انکار این شخصیت و یا آن شخصیت ، دشمنی با این جناح و یا آن جناح به وحدت ملی بیاندیشیم ، و ببینیم درآینده چه بحرانی کشورما را درمی نوردد و برای رفع این بحران چه طرح و یا تدبیری باید به کار بست ؟آیا بهتر نیست به جای اینکه ایده و افکار خود را به دیگران دیکته کنیم ،گامی هر چند کوچک برای بحران های پیش رو برداریم ؟ تا کی ما باید در بحث های سیاسی و بازیهای سیاسی غرق شویم؟ اما به بحث های مهمتر و واجب تر است نپردازیم و بی تفاوت باشیم؟ سئوال این است که بحث های و درگیرها در رسانه ها و گروه ها در باب اینکه غرب خوب است یا بد ،فلان جناح خوب است یا بد ،فلان رفتار روسای فلان کشور خوب است یا بد ، فلانی چه دارد و یا ندارد صرف کنیم کاری از پیش می برد ؟وده های از این دست موضوع ما را به جایی می رساند؟
چرا کارشناسان خبره کشور در یک خرد جمعی در باب موضوعات مختلف و متکثر با دیدگاه های متضاد در کنار هم نمی نشینند، اتاق فکر تشکیل نمی دهند تا کشور را از این همه مشکلات برهانند ؟ طرح دهند ،طرح بگیرند در یک جمع تخصصی بحث کنند و نتیجه بحث را به صورت شفاف به مسئولان تحمیل کنند نه اینکه هر کس از ذن خویش موضوعی را مطرح و با جنجال های سیاسی دیگری را محکوم و خود را تبرئه کند . در مشکلات بوجود آمده در کشورمان بی تعارف همه مسئولان فارغ از اینکه در چه جناح سیاسی باشند نقش دارند و حتی ما مردم نیز نقش داریم ،به جای اینکه با وحدت ملی دست به دست هم دهیم به دنبال این هستیم که بیشتر همدیگر را بکوبیم ،آیا با از بین بردن و در حاشیه راندن یک گروه و جناح مشکل حل می شود؟ و دیگر ما با بحران فزاینده روبرو نخواهیم بود؟بحران پلاسکو،سیل در سیستان و بلوچیستان،بحران برف در گیلان،آلودگی هوا و قطع برق،آب و گاز در خوزستان و....همه هشدارهای است به مسئولان و ما که آینده را دریابید.
برای حل این همه مشکلات زمانی موفقیم که از هم اکنون شروع کنیم نگوییم طرح های زود بازده و درازمدت داریم، اما می بینیم که اینگونه طرح ها سالها است که جواب نداده اگر داده بود که اینگونه بحرانی ها شکل نمی گرفت ،باید همه با هم شروع کنیم . در همه موضوعات پیش پا افتاده از تولید تا مصرف ازتربیت تا آموزش ،از همدلی گرفته تا همفکری از کمیت تا کیفیت همه و همه دست مسئولان و خود ما است ،اقایان مسئولین این مشکلات از جای خاصی سرازیرنشده است .
اگر ما نتوانیم بحران های پیش رو را با وحدت ملی باز داریم و مانع پبشرفت آن در آینده شویم ،هیچ جناحی و یا گروهی و یا طبقه ای ازضرر آن بی نصیب نخواهد ماند، اینگونه نیست که اگر چپ شکست بخورد راست برنده خواهد و یا باالعکس ،بحران یک امر فراگیر است با دست به دست کردن بحث های جناحی آن را به پستو نبریم ، بدانیم که خطر وجود دارد ، فاصله ای هم با بحران نداریم از گذشته بوده هم اکنون نیز در حال وسعت گرفتن است ،و راه رفعش نیز تنها وحدت همه جناح ها ، احزاب ، گروه ها و صنف های موجود کشور در جلوگیری از خطر است ،این متن توصیه نیست بلکه دغدغه شهروند کوچکی از سرزمین پاک ایران است.
بحران آب ،بحران بیکاری فزاینده ،بحران محیط زیست ،بحران طلاق ،بحران فساداداری و اجنماعی ،بحران دزدهای کلان اقتصادی ،بحران فقر اقتصادی ،بحران کارتن خواب ها ،بحران تحصیل کردکان بیکار ،بحران انرژی های پاک ،بحران جوانان مجرد ،بحران اتوبان خوابی ،بحران زلزله،برف،سیل و ده های بحران دیگر را ما ول کردیم و بر سر موضوعاتی دعوا و جنجال می کنیم که هیچ ثمری نه تنها برای خود جناح ها ندارد بلکه برای کشورنیز مضر است .
به نظر می رسد جدی نگرفتن این بحران ها ما را در آینده با چالش های بزرگی مواجه خواهد کرد ،نمی شود به راحتی از این معضل بزرگ گذشت و با بحث های چالشی و وقت گیر به هدر داد، راه برون رفت از این بحران ها تشکیل اتاق فکر از همه گروه ها و نحله های فکری در سطح کشوربه صورت ملی و بومی است ، نه به رخ کشیدن کاستی های این و یا آن برای فرار از مسئولیت های که به دست گرفتیم اما نتوانستیم آن را به سرانجام برسانیم.
ایرانیان عزیزو غیرتمند، ما در یک برهه حساسی از تاریخ قرار گرفته ایم، صلاح نیست درگیری ها و اختلافات فکری و یا جناحی را با این شدت ادامه دهیم .ما می توانیم با بالاترین تعامل و بیشترین تفکر در یک موضوع ملی و یا بومی به اهداف بزرگ ما حیات تازه ای ببخشیم .به عنوان مثال در بحث کمبود آب وخشکسالی می توانیم علاوه بر اینکه خود عمل کنیم دیگران را نیز تشویق و ترغیب کنیم تا نهایت صرفه جویی صورت گیرد ، نیازی هم نیست حتما دولت ها و یا حاکمان بیایند و ما را مجبور به کنترل مصرف از راه های اجبار و یا محدود کردن منابع نمایند. این ما هستیم که می توانیم از فضای شبکه های اجتماعی و تشکیل گروه های اجتماعی با بحث ها و پیشنهادها و راه کارها منطقه خود و محدوده خود از اسراف و تبذیر در مصرف آب و هر چیز دیگر بر حذر داریم ،چرا نمی خواهیم و چرا در این گونه مباحث ضعیف هستیم .ما از ژاپن ها که کمتر نیستیم ،چگونه آنان می توانند در بحران های اجتماعی و اقتصادی و حتی کلان کشوری به کمک همدیگر به راه حل مشخصی برسند ،اما ما نمی توانیم، حتی در کوچکترین موضوع ملی و محلی به همدیگر اعتماد کنیم. مشکل کجاست ؟ آیا آنها نابغه اند ما ضعیف؟ یا آنها خرد جمعی بهتری دارند ما نداریم ؟ ،آنها سطح هوششان بالا است و یا ما ؟جواب هر کدام از سئوالات می تواند ما را به تفکر وادارد که ما در این جهان به این عظمت کجای آن قرار داریم، و برای رسیدن به یک وحدت ملی و بومی چه چیزی از آنها کم داریم.
بحران ها را می بینیم اما به راحتی از آن گذر می کنیم ،کمبود آب را و خشک شدن خاک پاک سرزمین ما در 8 استان کشور در یک دوره نسبتا نزدیک می شنویم و حس می کنیم ،اما به راحتی از آن گذر می کنیم ،فکر می کنیم اگر به دولت مردان و یا مسئولان کشوری و شهری خود کمک و مساعدت نماییم آنها را به اوج رساندیم ،غافل از اینکه هر حرکتی و یا کمکی به منافع ملی و بومی کمک به خود و ملت خود است که مسئولان جز کوچک آن ملت هستند ، مهم نیست چه کسی در راس هرم قدرت باشد، اگر کمک نکنیم هم سرزمین ما آسیب می بیند و هم خود ما ،چاره این نیست که کنار باشیم و نظاره گرعملکرد دولت مردان بلکه بودن در میدان و نجات کشوردر کنار همه مشکلاتی که سر راه است (البته بخش اعظم این مشکلات دولت مردان هستند )
بحران هدرفتن آب و خشکسالی ،از بین رفتن محیط زیست ،بیکاری فزاینده،فساد اداری،و .... پدیده این دولت و آن دولت نیست ، اگر چه خطای بعضی از دولت مردان عامل این فاجعه هست ،اما چه باید کرد؟ این یک بحث ملی است و خطر انسانی برای نسل های حاضر وآینده ،چرا نمی خواهیم بپذیریم اگر ما حرکت نکنیم و برای این بحران منطقا نیاندیشیم آب از آب تکان نخواهد خورد .بهتر است در این زمینه هر کسی از هر فکر و اندیشه ای در فضای رسانه ای و محیط های زندگی و در یک وفاق ملی فارغ از اختلافات جناحی گامی بردارد ،طرح دهد ،ان جی ها تشکیل دهند و با تشکیل ان جی ها بحث های هفتگی و ماهانه مطرح کنند و برای گسترش و جلوگیری از عواقب کمبود آب ،بحران زیست محیطی، شهر به شهر روستا به روستا روشنگری نمایند تا فضای ملتهب جامعه را بابت بحران های پیش رو اندکی کاهش داده تا به راه حل ها بیاندیشند .
دوستان ما می توانیم ،ما ملت سخت کوشی بوده و هستیم که قرن ها ابزارها و وسایل اولیه مانند محیط زیست ،جریان سازی قنات ،حفاظت از جنگل ها،کنترل آب ها در مزارع با استفاده ازمحراب ها،و.......داشتیم حال چه شده که باید برای یک برنامه ملی و بومی این همه از هم فاصله بگیریم خود حدیثی دیگر است .بحران ها ساختگی نیست بلکه فرایندی است که دیر و یا زود همه ما را در بر می گیرد اگر نجنبیم و جلوی خطر آن را از هم اکنون نگیریم .
دست به دست هم دهیم / میهن خویش را آباد کنیم
کانال ایران نیوز با تحلیل های روز