وبلاگ اختصاصی روستای حاج سلیم محله
حاج سلیم محله - رضا بژکول این وبلا گ جهت بیان و پی گیری مشکلات روستای حاج سلیم محله تشکیل شده است.وبلاگ اختصاصی روستای حاج سلیم محله
حاج سلیم محله - رضا بژکول این وبلا گ جهت بیان و پی گیری مشکلات روستای حاج سلیم محله تشکیل شده است.سند چشم انداز ایران درسال 1404(تنها 11 سال مانده است)
تنها 11 سال تا 1404 باقی است و این در حالی است که:
- تورم برغم کنترل نسبی آن در یک و نیم سال گذشته ، همچنان بالاست،
- اقتصاد ملی یک رکود فراگیر را تجربه می کند،
- نرخ بیکاری دو رقمی است،
- هزاران پروژه نیمه کاره مانند وزنه هایی بر پای اقتصاد، آن را از حرکت باز می دارند،
- هزاران واحد صنعتی تعطیل هستند یا با ظرفیت حداقلی کار می کنند،
- موانع ایجاد کسب و کارهای جدید، هفت خان رستم را تداعی می کنند،
- خروج سرمایه ها از کشور، یک اپیدمی شده و در مقابل، جذب سرمایه های خارجی، به ندرت اتفاق می افتد،
- میزان مصرف انرژی در داخل رو به تزاید است و دور نیست روزی که میزان تولید نفت و گاز ایران با میزان مصرف آن یکسان و سپس ایران به وارد کننده نفت و گاز تبدیل شود،
- تحریم ها همچنان اقتصاد ایران را تحت فشار قرار داده اند،
- رقبای منطقه ای ایران نیز به سرعت در مسیر توسعه قرار دارند و از جمله قطر در میدان مشترک گازی پارس جنوبی چند برابر ایران بردداشت می کند و ... .
واقعیت این است که برای هر گونه رشد و توسعه ای، حتماً و الزاماً باید به منابع و توانمندی های داخلی تکیه کرد ولی این اصل اساسی، هرگز به معنای آن نیست که اقتصاد ایران می تواند در میان حصاری که آن را از دنیای خارج جدا می کند رشد جدی کند و ظرف 11 سال آینده به رتبه اول منطقه تبدیل شود.
بنابرایرن، تا وقتی تحریم های ظالمانه علیه ایران برقرار است، سخن گفتن از تحقق آرمان ایران 1404، خوش بینی صرف خواهد بود.
به عنوان مثال ، میدان پارس جنوبی که بین ایران و قطر مشترک است را در نظر بگیرید. قطری ها ، از رهگذر این میدان به ثروتی افسانه ای دست یافته اند به گونه ای که در سال های اخیر، بالاترین درآمد سرانه در جهان را به خود اختصاص داده اند ولی در این سوی خلیج فارس، بسیاری از پروژه ها متوقف اند یا به کندی پیش می روند، چرا که قطعات مربوط به آنها مشمول تحریم اند و در داخل هم امکان تولیدشان نیست.
بنابراین باید تحریم ها را دور زد. دور زدن تحریم ها هم از یک سو، ایجاد یک رانت گسترده در داخل می کند که تبعات آن، گسترش و نهادینه شدن فساد اقتصادی عمیق در کشور است و از سوی دیگر، هزینه تمام شده پروژه ها را 3 الی 4 برابر بیشتر از حالت متعارف می کند.
این بدان معناست که اگر تحریم ها نبود، می شد به اندازه 3 الی 4 برابر همه فازهای پارس جنوبی، تأسیسات گازی و نفتی احداث کرد. این عدد را به کل پروژه های کشور که نیاز خارجی دارند تعمیم دهید تا ببینید که چه ضرر مالی نجومی و هنگفتی به کشور وارد می شود و چه سود عجیب و غریبی از کیسه ملت ایران، به جیب دلالان می رود!
افزایش قیمت تمام شده، تنها یکی از آسیب هاست. تحریم ها باعث می شوند پروژه ها به کندی پیش بروند و دیرتر به بهره برداری برسند. از این رو، میلیادرها دلار خسارت نیز ناشی از تأخیر بر اقتصاد کشور وارد می شود و فرصت های شغلی نیز دیر به دیر به وجود می آیند.
آسیب دیگر این تأخیرها نیز این است که پروژه های تکمیل شده با تکنولوژی چند سال پیش به بهره برداری می رسند. در واقع وقتی پروژه ای در 10 سال پیش طراحی می شود، بر اساس تکنولوژی های همان زمان شکل می گیرد و ادامه می یابد، ولی هنگامی که به جای 3 سال در 10 سال یا بیشتر به بهره برداری می رسد در مقایسه با پروژه های دیگر جهان که همزمان به بهره برداری رسیده اند، عقب مانده تر است. این فاجعه ای است که کمتر بدان توجه می شود زیرا بعد از اتمام پروژه های عقب افتاده، راندمان و بهره وری شان در قیاس با رقبا کمتر است و این، یعنی عقب ماندگی مخفی در طول دهها سالی که آن پروژه در حال بهره برداری است.
آنچه در سطور فوق گذشت، تنها شمه ای از اثرات تخریبی تحریم ها در بخش تولید بود که نظیر آن کمابیش در بخش های دیگر اقتصاد کشور از کشاورزی و سلامت گرفته تا و صادرات و واردات وجود دارد.
این ها ، مسائل کلان کشور هستند که جای دلواپسی واقعی دارند. بنابراین از همه کسانی که هنوز دل در گرو آینده کشورشان دارند و هنوز می خواهند ایران در سال 1404 قدرت اول اقتصادی منطقه باشد، انتظار می رود "خردمندانه و شرافتمندانه" تیم مذاکرات هسته ای را یاری کنند تا گام اول تنش زدایی از سیاست خارجی را در پرونده هسته ای با موفقیت بردارد و بعد از آن، قدم به قدم مسیر ارتقا جایگاه بین المللی ایران طی شود زیرا تبدیل ایران به قدرت اقتصادی برتر منطقه جز با اصلاح جایگاه جهانی آن میسر نیست.
هر ایرانی میهن دوستی، حتماً آرزو دارد که ایران در سال 1404 و حتی زودتر از آن، قدرت اول اقتصادی منطقه باشد ولی چه خوش گفته اند نیاکان ما که " با حلوا حلوا گفتن، دهان شیرین نمی شود"!
اینک نه وقت حلوا حلوا گفتن و نه فرصت دعواست؛ وقت به خود آمدن و جنبیدن است ، آن هم در منطقه ای که به جز چند کشور معدود، بقیه پای در مسیر توسعه گذاشته، رقابت بزرگی را آغاز کرده و بسیاری شان از ما پیشی هم گرفته اند.
اهمیت درخت در نزد ایرانیان کهن
اهمیت درخت در نزد ایرانیان کهن
درخت و جنگل در اسطوره شناسی ایرانیان اهمیت زیادی داشته است، تا آنجا که از درختان به عنوان انسان های نیکی یاد می شود که پس از مرگ، تبدیل به درخت شده و زندگی جاودانه ای یافته اند. لذا قطع درختان قطور و مثمر، کاری ناصواب شمرده می شد و مورد نکوهش بسیار بود.
از میان درختانی که در ایران یافت می شوند چنار، سرو و کنار نزد ایرانیان محبوبیت بیشتری داشته اند. درخت عظیم چنار سایه وسیعی دارد و مردم معتقد بودند که این درخت از شیوع تب و بیماری های عفونی پیشگیری می کند. همین اعتقاد را درباره درخت سرو که در ادب و هنر ایران نقش مهمی داشته و دارد، داشتند. امروزه علم طب ثابت کرده است که برخی درختان با متصاعد کردن انواع اسانس در هوا باعث نابودی بسیاری از میکروب ها می شوند.
درخت سرو مقام خاصی در بین گونه های درختی ایران دارد و ایرانیان باستان همواره به آن با دیده احترام نگریسته اند. سرو برای پارسیان مقدس بوده و کرامت خاصی برای آن قایل بودند. همچنین تغذیه از گرده، برگ و جوانه آن را باعث طول عمر می دانستند. افسانه های پارسی اصل این درخت را از بهشت دانسته و آن را درخت «مینو» می نامیدند. تاثیر نفوذ روحانی این درخت در ایرانیان به حدی بود که در تمام مظاهر تمدن، هنوز هم نشانی از آن وجود دارد. اسلام نیز اهمیتی حیاتی برای درخت و جنگل ها قایل است تا آنجا که حضرت محمد (ص) شکستن شاخه ای از درخت را به مثابه قطع کردن بال فرشته می داند و در احادیث مختلفی بر ثواب درختکاری و نکوهش بریدن حتی شاخه های درختان تاکید کرده است.
نخستین منطقه حفاظت شده جهان چند صد سال پیش از میلاد مسیح از سوی خشایارشا ایجاد شد. به این شکل که در لشکرکشی خود به منطقه آسیای صغیر، حفاظت منطقه ای از جنگل های سرو را به گارد سلطنتی خویش سپرد. بر اساس متون معتبر تاریخی، ایرانیان ٤٤٥ سال پیش از میلاد مسیح (ع) عملادر امر جنگل کاری، جنگلداری و مدیریت امور جنگل همت گماشته و قوانین مدون و لازم الاجرایی داشته اند.
«فون هاگن» سرجنگلدار معروف آلمان در قرن ١٩ برای نخستین بار با الهام از همین جملات پیرمرد دهقان روستایی ایرانی چنین می نویسد: «از جنگل حداکثر آنقدر برداشت کنید که تولید یا رشد می کند و حداقل جنگل را به صورتی که از گذشتگان دریافت داشته اید به آیندگان بسپارید.» این جملات که به «کلمات طلایی» فون هاگن آلمانی معروف شده اند در اصل آغازی است برای ایجاد تفکر علمی توسعه پایدار در اروپا و جهان. پس از آن می بینیم که بر اساس منافع اقتصادی کشورهای اروپایی، قوانینی در خصوص برداشت از منابع طبیعی تصویب می شود.
با اینکه کنفرانس بین المللی حفاظت منابع طبیعی برای نخستین بار در ١٩١٣ در «برن» سوییس برگزار و پس از گذشت ٣٥ سال یعنی در سال ١٩٨٤ انجمن جهانی حفاظت از منابع طبیعی (IUCN) تشکیل شد اما نخستین پارک بین المللی جهانی را پایه گذاری کرد. آنجا که در سال ١٩٧٢ در کنفرانس بین المللی حفاظت محیط زیست که از سوی سازمان ملل متحد در استکهلم سوئد تشکیل شد که پارک ملی «دشت ارژن» را به عنوان پارک بین المللی در اختیار محققان جهان قرار داد. در این کنفرانس برای نخستین بار کل جهان هستی مورد توجه قرار گرفت که باید از منابع آن بر مبنای اصل توسعه پایدار بهره برداری شود.
اما پرسش مهمی که در اینجا پیش می آید این است که چگونه ممکن است در کشوری که این همه برای جنگل و درخت اهمیت و حتی قداست قایل بوده سطح وسیعی از جنگل ها نابود شود؟ تا آنجا که تنها در نیمه اول قرن بیستم، دو میلیون هکتار از جنگل های شمال کشور نابود شود.
پاسخ به این پرسش در حوصله این نوشتار نیست اما در یک کلام می توان به تغییر نگرش و تغییر الگوی مصرف زندگی در دوران معاصر که منجر به برداشت بی رویه و ناپایدار از منابع طبیعی از جمله جنگل ها شد نام برد. امید که بتوانم در یادداشتی دیگر بیشتر به این مقوله بپردازم و پاسخ این پرسش حیاتی را تشریح کنم.
تالاب های ایران در حال نابودی(مسئولین کجایند؟)
تالاب ایران در حال نابودی(مسئولین کجایند؟) ابتکار: ۷۰تالاب در ایران در معرض آسیب هستند
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین؛ ۲ فوریه
برابر با ۱۳ بهمن‌ماه، روز جهانی تالابها نام‌گذاری شده است. در چنین
روزی در سال ۱۹۷۱ میلادی، برابر با ۱۳۴۹ خورشیدی و در شهر رامسر ایران،
معاهده‌ای جهانی برای حفاظت از تالابها به تصویب رسید که به
«معاهدهٔ رامسر» مشهور شد. معاهدهٔ
رامسر پیمانی بین‌المللی است که نام این پیمان از شهر رامسر در ایران
گرفته شده است. این کنوانسیون به منظور حفاظت از تالابها و پرندگان مهاجر
شکل گرفته و بر مبنای آن، کشورهای عضو موظف هستند تا از تالاب‌های ثبت‌شده
حفاظت کنند. در ابتدا این معاهده به امضای نمایندگان ۱۸ کشور شرکت‌کننده
رسید، اما امروزه ۱۶۰ کشور جهان عضو این پیمان هستند. تالاب‌های مشمول این
پیمان با نام «تالاب رامسر» مشخص می‌شوند.
در
همین زمینه معصومه ابتکار معاون رییس جمهور و رییس سازمان حفاظت محیط
زیست صبح امروز در مراسم روز جهانی تالابها در دانشگاه زابل گفت: مراسمی
که امروز در زابل برگزار می شود یکی از مهمترین مراسم های بزرگداشت روز
جهانی تالاب ها در سراسر دنیا است زیرا بعید می دانم در هیچ نقطه ای از
دنیا مراسمی با این تنوع ملیتی ، مذهبی ، فرهنگی و با این حجم از پشتیبانی
مردم برگزار شود .
او گفت: حضور مسوولان و میهمانان از کشورهای مختلف این مراسم را بی‌نظیر کرده و یقیناً همین حضور گسترده شایسته هامون است
ابتکار ادامه داد: پیام صلح، دوستی، آشتی با طبیعت پیام آشکار مردم ایران به جهان از مراسم روز جهانی تالابها در زابل است. امروز همه مردم و مسئولان کشور برای نجات هامون متحد شده اند.
رییس سازمان محیط زیست گفت: دولت یازدهم ردیف و اعتبار ویژه برای تالاب‌های مهم کشور اختصاص داده است.
ابتکار با بیان اینکه هیچ مرز جغرافیایی و سیاسی برای تالابها قابل تعریف نیست و باید با نگاه و مدیریت فرامرزی تالابها را حفظ کرد ، گفت: 70 تالاب در ایران وجود دارد که در معرض آسیب هستند و دولت یازدهم برنامه‌های حفاظتی مدیریت تالابها را با همکاری مردم و جوامع محلی در دست اجرا دارد
تالاب ها مظهر همگرایی ملل است
رییس سازمان محیط زیست تصریح کرد: تالاب ها مظهر همگرایی است اگر این ارزش‌ها را بتوانیم پاس بداریم حیات کشاورزی و تجارت را پاس داشته‌ایم.
او با اشاره به اینکه یک برنامه ملی برای نجات هامون در دست تدوین است تا بتوانیم مشکلات هامون رابرطرف کنیم و این اکوسیستم مهم آبی را احیا کنیم ، گفت: محیط زیست به صلح، امنیت، معیشت و توسعه پایدارپیوندی عمیق داردو ماباید دربرنامه ریزی های خود در همین راستا گام برداریم .
معاون رییس جمهور ابراز امیدواری کرد، رسانه ها از مراسم امروز ، پیام صلح ، دوستی و اشتی را مخابره کنند .
در پایان مراسم لباس محیط بانی و کارت همیار محیط زیست به استاندار سیستان و بلوچستان اهدا و از فعالان محیط زیست در عرصه تالاب ها تقدیر شد
برترین دانشگاهای جهان که بیشترش از آمریکاست
دانشگاه هایی که چند سال درس خواندن در آنها، برای رزومه هر فردی کافی به نظر می رسد و البته به این سادگی ها به هیچ فردی مدرک نمی دهند. دانشگاه هایی که هر سال میزبان تعداد بسیار زیادی از دانشجویان کشورهای مختلف دنیا می شوند.
دانشگاه هایی که چند سال درس خواندن در آنها، برای رزومه هر فردی کافی به نظر می رسد و البته به این سادگی ها به هیچ فردی مدرک نمی دهند. دانشگاه هایی که هر سال میزبان تعداد بسیار زیادی از دانشجویان کشورهای مختلف دنیا می شوند.
هاروارد
هاروارد، قدیمی ترین موسسه آموزشی در کشور آمریکا به شمار می رود. این دانشگاه در سال 1636 تاسیس شده است. مهم ترین افتخار دانشگاه قدیمی آمریکایی، تعداد افرادی است که بعد از تحصیل در این دانشگاه موفق به دریافت جایزه نوبل در رشته های مختلف شده اند. هاروارد سابقه آموزش دادن به 40 برنده نوبل را دارد و از این حیث در بین همه دانشگاه های جهان رده دوم را در اختیار دارد. این دانشگاه شامل 10 دانشکده مختلف در مساحتی 212 هکتاری است. نام هاروارد از نام خانوادگی جان هاروارد گرفته شده است. او اولین و مهم ترین فرد خیری بود که به ساخته شدن این دانشگاه درجه یک کمک کرد.
در طول 150 سال، 70 نفر از افراد تحصیلکرده دانشگاه تکنولوژی ماساچوست یا همان ام آی تی، موفق به دریافت جایزه نوبل شده اند که 8 نفر از آنها هنوز هم در مدیریت و تدریس این دانشگاه حضور فعالی دارند تا ام آی تی، توسط نوبل گرفته ها اداره شود. اگرچه همه ام آی تی را با دپارتمان فوق العاده تکنولوژی اش می شناسند، این دانشگاه رشته های مختلف دیگری مثل هنر، علوم اجتماعی، ارتباطات، مدیریت و سلامت را نیز در برنامه خود جای داده است. ام آی تی 10 هزار دانشجو دارد که در محوطه 168 هزار هکتاری آن مشغول به تحصیل هستند. چند نفر از اعضای کابینه دکتر حسن روحانی نیز در ام آی تی تحصیل کرده اند.
لیلند استنفورد بعد از مرگ تراژیک پسرش در 16 سالگی، تصمیم گرفت تا به یاد او، در پروسه ساخت یک دانشگاه، مشارکتی جدی داشته باشد. او که همواره آروزی تماشای پسرش در روزهای دانشجویی را داشت، به این آرزویش نرسید اما توانست نام خانوادگی اش را روی دانشگاهی بگذارد که حالا میزبان 11 هزار دانشجو از نقاط مختلف دنیا است. استنفورد، سومین دانشگاه ثروتمند کره زمین به شمار می شود. این دانشگاه که در سال 1891 تاسیس شده، به لحاظ سختگیری، یکی از جدی ترین دانشگاه های دنیاست. براساس آمار، آنها در هر دوره تنها به 7 درصد دانشجوها مدرک قبولی داده اند.
در سال 1209، دانشجویانی که از آکسفورد خارج شده بودند، تصمیم گرفتند دانشگاه تازه ای را در لندن بنا کنند. آنها که با مدیران دانشگاه آکسفورد اختلافاتی بسیار جدی داشتند، دانشگاه تازه را براساس ایده آل های خودشان شکل دادند و کاری کردند که مدتی بعد، کمبریج تبدیل به بهترین دانشگاه کشور انگلستان شد. این دانشگاه که در شرایط فعی 18300 دانشجو را در خود جای می دهد، همواره به عنوان یکی از دانشگاه های متحول کننده جهان نام برده می شود.
26 تا از وزرای کابینه های مختلف دولت انگلستان و حداقل 30 رهبر در کشورهای مختلف جهان، سابقه تحصیل در این دانشگاه را دارند. آکسفورد به ویژه در قرن سیزدهم میلادی، سرعت چشمگیری به رشد علم در جهان بخشید. سومین دانشگاه قدیمی دنیا، امکان تحصیل در 38 بخش مختلف را برای شاگردانی که قصد دارند در آکسفورد درس بخوانند مهیا می کند. تعداد دانشجوهای آکسفورد در حال حاضر به 12 هزار نفر می رسد.
در توصیف دانشگاه کالیفرنیا شاید همین کافی باشد که ویتامین ای (E) در این دانشگاه کشف شده است. کالیفرنیا که به لحاظ سطح علمی یکی از خیره کننده ترین دانشگاه های دنیاست، میزبان اولین تحقیقات در مورد ویروس آنفولانزا نیز بوده است. این دانشگاه در سال 1868 شکل گرفته و در همه این سال ها به کمک آزمایشگاه های درجه یکش، کمک زیادی به محققان مختلفی که درسشان را همین جا تمام کرده اند، رسانده است.
20 نفر از محصلان کلمبیا سابقه دریافت جایزه نوبل را دارند. نکته جالب در مورد کالیفرنیا، تعداد بالای دانشجوهایی است که بدون ثبت نام رسمی، به صورت مشارکتی با این دانشگاه همکاری می کنند. کالیفرنیا درمجموع از حضور 38 هزار دانشجو یا همیار دانشجویی بهره می برد.
از سال 1746 تا به امروز، یکی از شاهرگ های تحصیلی در کشور آمریکا بوده است. پرینستون، وسعت چندانی ندارد اما تا به امروز توانسته 30 نفر را برای تصاحب جایزه نوبل تربیت کند. تعداد دانشجوهای محصول در این دانشگاه 5 هزار نفر است که در قیاس با دانشگاه های فیلادلفیا، کیفتی از اهمیت به مراتب بیشتری نسبت به کمیت برخوردار است و با کم تر شدن تعداد دانشجوها، شرایط آموزشی آنها در وضعیت به مراتب بهتری قرار می گیرد.
سومین دانشگاه قدیمی آمریکا، 5 تا از روسای جمهور این کشور را به عنوان دانشجو آموزش داده است تا به لحاظ اعتبار فرهنگی و سیاسی، در سطح فوق العاده بالایی قرار داشته باشد. 17 قاضی سرشناس آمریکایی نیز محصول آموزش های دانشگاه ییل هستند. دانشگاهی با 24 کتابخانه و 12 میلیون نسخه کتاب که هر سال فقط به 2 هزار نفر مدرک اهدا می کند.
دانشگاه تکنولوژی کالیفرنیا در منطقه پادسانا، هرسال تعداد زیادی از غول های رشته های مهندس در جهان را تربیت می کند. این دانشگاه که فقط 2 هزار و 300 دانشجو را به صورت همزمان تحت آموزش قرار می دهد، تا به امروز دوران تحصیلی 31 برنده نوبل را رقم زده است. کالتک به لحاظ تحقیقاتی، یکی از بهترین دانشگاه های همه تاریخ محسوب می شود. درواقع وقتی که شما در کالتک به عنوان دانشجو پذیرفته می شوید، حفظ کردن درس ها و نکات تئوری از کمترین میزان اعتبار برخوردارند و تا زمانی که کارهای تحقیقاتی و عملی در بهترین وضعیت ممکن نباشند، هیچ دانشجویی نمی تواند از کالتک مدرک دریافت کند.
دانشگاه ملی کشور ژاپن که در سال 1877 تاسیس شده، حالا با عنوان بهترین دانشگاه آسیایی، به غربی ها شناسانده می شوند. این دانشگاه در سال های اخیر پیشرفت چشمگیری داشته و توانسته در محتوای درس ها، ارتباط برقرار کردن با بازار کار و البته امکانات سخت افزاری، شرایط بسیار ایده آلی را برای دانشجویانش فراهم کند.
تقریبا همه رشته های این دانشگاه، علاوه بر زبان ژاپنی، به زبان انگلیسی نیز تدریس می شوند تا دانشجوهای خارجی مشکلی برای حضور در دانشگاه توکیو نداشته باشند. این دانشگاه از سال 2000، همکاری جدی با برخی از بهترین دانشگاه های کشور انگلیس و آمریکا را آغاز کرده و حالا بالاخره توانسته به هدفگذاری های اولیه اش برسد.
برای ایرانی ها، این دانشگاه یادآور سخنرانی معروف محمود احمدی نژاد است و برای آمریکایی ها، یادآور دوران تحصیل باراک اوباما! این دانشگاه زیبا در سال 1754 و البته با نام دیگری تاسیس شده است. دانشگاه کلمبیا در شهر نیویورک قرار گرفته و 8 هزار دانشجو نیز در حال حاضر مشغول تحصیل در آن هستند. این دانشگاه روزنامه اختصاصی خودش را دارد که اتفاقا کم تیراژ هم نیست. کلمبیا در 31 رشته ورزشی مختلف نیز تیم داری می کند از این حیث یکی از موفق ترین دانشگاه های جهان محسوب می شود. دستاوردهای دانشگاه کلمبیا موجب شده این دانشگاه یک بار جایزه پولیتزر را از آن خود کند.
4 سالن بدنسازی، دو استخر و دو سالن ورزشی، تنها بخشی از امکانات دانشگاهی هستند که اتفاقا رشته های مرتبط با ورزش ندارد و در زمینه های پزشکی، علوم طبیعی، مهندسی و اقتصاد دانشجو قبول می کند. در دانشگاه امپریال لندن، 6 اتاق مختص تمرین موسیقی وجود دارد و دو کافه تریای ویژه که البته تنها بخشی از دانشجوها اجازه حضور در آن را پیدا می کنند. این دانشگاه در سال 1907، تاسیس شده و دقیقه 100 سالن بعد، تبدیل به یک دانشگاه خصوصی شده است. این دانشگاه 14 هزار دانشجو را در 8 دانشکده جای داده است.
با پشتوانه مالی 7 و نیم میلیارد دلاری، دانشگاه شیکاگو سال های سال بدون کوچک ترین مشکلی روند این روزهایش را تداوم خواهدبخشید. این دانشگاه خصوصی، اولین دانشجوهای تاریخ اش را در سال 1890 پذیرفت. آنها تا به امروز میزبان 17 برنده جایزه نوبل بوده اند و حالانیز از 14 هزار دانشجو برخوردار هستند. یکی از ویژه ترین نکات در مورد دانشگاه شیکاگو، خوابگاه های درجه یک این دانشگاه است که زندگی و تحصیل را تبدیل به یکی از ساده ترین کارهای ممکن برای دانشجوهایش می کند.
در پایان سال 2013، دانشگاه شیکاگو به صورت رسمی اعلام کرد که تا آن روز، حدود 135 هزار دانشجو داشته است که 51 درصد آنها مرد بودند. این دانشگاه در کنار موسسه های تحقیقاتی اش، هرسال چند فستیوال هنری نیز برگزار می کند.
-
افول مجلس از نگاه یک استاد دانشگاه(دکتر زیبا کلام)
افول مجلس از نگاه یک استاد دانشگاه(دکتر زیبا کلام)
نویسنده: صادق زیبا کلام
یک نگاه گذرا، کلی و در عین حال خیلی ساده به نقش و جایگاه مجلس شورای اسلامی در مجموعه تعاملات کشور مبین آن است که به نسبت دهه نخست انقلاب، این جایگاه به مقدار زیادی افول کرده است. حاجت به گفتن نیست که در یک نظام
مبتنی بر مردم سالاری، مجلس زیربنای دموکراسی است. مجلس است که بر عملکرد سایر قوا نظارت می کند و قوای دیگر باید نسبت به عملکرد و سیاست های شان در قبال نمایندگان ملت پاسخگو باشند. افول جایگاه مجلس یقینا پدیده خوشایند و مبارکی برای مردم سالاری نمی تواند باشد. اما چرا این گونه شده؟
چرا مجلسی که باید در راس امور باشد معلوم نیست که در کجای امور قرار گرفته؟ چرا مجلسی که باید بر کلیه امور کشور نظارت داشته باشد کارکردش به گونه یی شده که شتر با بارش در کشور مفقود می شود و آخرین مرجع و نهادی که متوجه می شود مجلس است؟ چرا مجلسی که در دهه ١٣٦٠ به معنای واقعی کلمه در انسجام، تنظیم و نظارت بر امور مملکت اشراف داشت و از یک صلابت، اقتدار، شانیت و احترام بالابرخوردار بود امروز جایگاهش اینقدر تنزل پیدا کرده؟ دلایل زیادی برای این تغییر وجود دارند که دراین یادداشت به مهم ترین آنها می پردازیم.
١- تغییر در کیفیت نمایندگان: بدون تردید در صدر دلایل، افت کیفی مجلس بازمی گردد به افت کیفی نمایندگان. بسیاری از نسل های اولیه نمایندگان مجلس را چهره ها و شخصیت هایی تشکیل می دادند که نه خوفی از اینکه در دور بعدی ردصلاحیت شوند داشتند و نه خوفی از دستگاه های اجرایی و نه چندان به دنبال معامله با سایر قوا بودند. ایضا در بیان آنچه حقیقت می دیدند و درست می پنداشتند، کمتر دغدغه مراکز دیگر قدرت را داشتند. اما این نسل از نمایندگان در مجالس بعدی به تدریج رو به افول گذاشتند.
٢- اهمیت یافتن پول و هزینه کردن آن در انتخابات:
پول و توان مالی نامزدها در نسل های قبلی خیلی نقش مهمی بازی نمی کرد. اکثرا نامزدها از میان چهره های شناخته شده حوزه های انتخابیه شان بودند. اینکه چه میزان پول در انتخابات خرج می کردند اساسا یا نقشی نداشت یا خیلی کم تاثیرگذار بود. اما این توازن به تدریج بر هم خورد. از مراکز استان ها که بگذریم متاسفانه میزان پولی که یک نامزد حاضر است در جریان انتخابات هزینه کند در بسیاری از حوزه های انتخابی حرف اول را می زند. تا آنجا که بنده می دانم هیچ کار میدانی جدی در خصوص رابطه میان میزان پولی که یک نامزد خرج می کند و نسبت رایی که می آورد صورت نگرفته. اما ارقامی که در انتخابات های اخیر توسط برخی نامزدها هزینه می شود حکایت از آن دارد که متاسفانه یک رابطه تنگاتنگی میان این دو به وجود آمده. مسوولان ما که برای رویارویی با ناهنجاری های اجتماعی و اقتصادی فقط یک راه می دانند آن هم گرفتن و زدن و بستن و ممنوع کردن است، احتمالادر این خصوص هم درصدد خواهند بود که به زور جلوی این کار را بگیرند و اعلام کنند که اگر نامزدی خیلی هزینه کرد، یا به مردم برنج و روغن یا تراول ٥٠ هزار تومانی بدهد، ما او را ردصلاحیت می کنیم. حاصل این دست تصمیمات آن است که همه این کار ما به صورت غیرمستقیم صورت خواهد گرفت و شورای نگهبان نمی تواند عملکرد هزاران نامزد را به دقت رصد کند. به علاوه اگر نامزدی می خواهد از مال خودش برای تبلیغات انتخاباتی اش هزینه کند، به شورای نگهبان چه ارتباطی پیدا می کند؟
٣- دخالت در عزل و نصب های مدیران و مسوولان:
در سطح استان ها بسیاری از نمایندگان در عزل و نصب مدیران و مسوولان در حوزه انتخابیه شان آشکارا دخالت می کنند. حکم مدیرکلی امر را برای آموزش و پرورش از وزیر مربوطه می گیرند و حکم اداره جهاد کشاورزی را برای زید از وزارتخانه مربوطه می ستانند
سومی را می کنند فرماندار و چهارمی را مدیرکل سیاسی و امنیتی استان و قس علیهذا. هر قدر که نماینده یی بانفوذتر باشد و بتواند با مابقی نمایندگان حوزه در یک جبهه واحد قرار بگیرند قدرت چانه زنی شان بیشتر شده و عملابسیاری از عزل و نصب های استان زیر نفوذ آنها صورت می گیرد. این رویه که سال هاست باب شده متاسفانه دارای پیامدهای اسفباری برای کشور است.
اولاوظیفه نظارتی آن نماینده یا آن نمایندگان را به شدت پایین می آورد. نماینده یی که حکم ریاست اداره راه، مسکن و شهرسازی یا جهاد کشاورزی را از وزارتخانه مربوطه برای نزدیکانش گرفته، چگونه ممکن است از وی انتظار داشته باشیم که در قبال عملکرد وزارت راه، مسکن و شهرسازی یا جهاد کشاورزی در وظایف نظارتی اش صادقانه عمل کند؟ ایضا امتیازات دیگری که نمایندگان از مسوولان اجرایی می گیرند و به اصطلاح «نمک گیر» می شوند.
٤- اصرار در تصویب طرح ها، پروژه ها و سایر اقداماتی که نه توجیه اقتصادی دارند، نه کمکی به رشد و توسعه بلندمدت حتی در خود آن منطقه می کنند و نه گامی در جهت رشد و توسعه ملی کشور هستند معضل دیگر و عامل دیگر افول نمایندگان است. اصرار نمایندگان بر تصویب طرح های نمایشی در حوزه انتخابیه شان با صرف کلی هزینه بدون آنکه سودی برای کشور در برداشته باشند ابزاری تبلیغاتی برای آنان است. تنها انگیزه یی که نمایندگان از انجام چنین طرح هایی دارند نمایش دادن به مردم حوزه انتخابیه شان است که ببینید ما چقدر داریم برای شما کار می کنیم و در نتیجه کسب آرای آنها برای دور بعدی انتخابات مجلس.
مجموعه این دلایل که برشمردیم باعث افول جایگاه مجلس شده است. این افول را به بارزترین وجه می توان در مغایرت موضع گیری های مجلس با دولت آقای روحانی مشاهده کرد. البته این درست است که در انتخابات مجلس در بسیاری از حوزه های کوچک تر همواره مسائل قومی، قبیلگی، منطقه یی و طایفگی سایه شان بر مسائل کلان سیاسی کشور سنگینی می کند اما به هر حال مردم سالاری را هر طور که تعریف کنیم در انتخابات ٢٤ خرداد سال گذشته ٤٠ درصد مردمی که در انتخابات شرکت کرده بودند به آقای روحانی رای دادند. این به معنای آن بود که با سیاست های دولت قبلی موافق نبودند و تنها هشت درصد که به آقای دکتر سعید جلیلی رای دادند با آن سیاست ها موافق بودند. متاسفانه ظرف ١٨ ماه گذشته شاهد بوده ایم که بسیاری از نمایندگان مجلس به جای همراهی با آرای ٤٠ درصد مردم از همان سیاست های هشت درصدی طیف آقای دکتر سعید جلیلی حمایت کرده اند.
این هم دلیل اساسی دیگری است در جهت افول جایگاه مجلس. بالطبع مردم وقتی می بینند که مجلس به جای همراهی با دولتی که ٤٠ درصد آنان به آن رای داده اند با همان سیاست های دولت قبلی همراهی می کند که فقط هشت درصد مردم خواهان رای دادن به آنها بودند نمی توانند خیلی اعتبار زیادی برای مجلس قایل شوند. به بیان دیگر به شکاف بین خواست و اراده اکثریت مردم با جهت گیری مجلس دلیل دیگری برای افول جایگاه مجلس بود.
کلام آخر اینکه نمی توان هیچ تحلیل درست و واقع بینانه یی از افول جایگاه مجلس در ایران کرد بدون آنکه اشاره یی به مساله نظارت استصوابی نرود. از میان همه دلایل که برشمردیم بدون تردید بیشترین نقش را این فاکتور در افول جایگاه مجلس داشته. نظارت استصوابی از یک سو جلوی ورود کسر قابل توجهی از نامزدهای قابل و شایسته را به رقابت های انتخاباتی و حضور در مجلس گرفته و از سوی دیگر با تهدید مساله تعیین مجدد صلاحیت در انتخابات بعدی همچون شمشیر داماکلوس بر بالای سر نمایندگان جلوی ابراز نظر و انجام وظایف ملی و قانونی آنان را گرفته است.